Dodge Challenger I został zaprezentowany po raz pierwszy w 1969 roku.

Dodge Challenger został zaprojektowany jako rywal dla Forda Mustanga i Chevroleta Camaro. Chrysler miał w swojej ofercie jeszcze jeden pojazd oparty na płycie podłogowej E-body, był to nieco mniejszy Plymouth Barracuda. Zarówno Challenger jak i Barracuda dostępne były w wielu opcjach wyposażenia, gama jednostek napędowych zawierała prawie wszystkie silniki Chryslera z tamtego okresu. Challengera określano jako nieco zbyt późną odpowiedź Dodge’a na Forda Mustanga i boom na pony cars^]. Barracuda była określana jako konkurent Mustanga, Camaro i Firebirda, podczas gdy Challegner jako rywal dla Cougara i innych bardziej luksusowo wykończonych muscle cars.

Challenger ze swoim dużym rozstawem osi, większym nadwoziem i bardziej luksusowo wyposażonym wnętrzem (jak na segment pony car) był odpowiedzią na wprowadzony w 1967 roku pojazd Mercury Cougar, oba modele skierowane były do młodych i zamożnych klientów. Rozstaw osi wynosił o ponad 5 cm więcej niż w Barracudzie, Challenger cechował się także zupełnie innym nadwoziem. Na liście wyposażenia dodatkowego znajdowały się m.in.: układ klimatyzacji czy też podgrzewanie tylnej szyby.